Waga ciągle rośnie

Nie chcę jeść, mam odruch obronny przed jedzeniem. Próbowałam założyć spodnie, które nosiłam jeszcze dwa miesiące temu. Nawet mi do połowy tyłka nie weszły. Dobrze, jasne, że dobrze, narzekam na małą dupę to teraz mam. Wszystko byłoby ok gdyby nie to, że nie mogę patrzeć na swoje ciało od pasa w górę. A potem kupiłam sobie frytki...

Jest taka żelazna zasada na studiach, "nigdy kurwa nic nie wiadomo"! Jeśli uważasz, że dostaniesz 2 to dostajesz 4 a jak uważasz, ze dostaniesz 5 to dostajesz 3... gdzie tu logika ja się pytam!

Chcę krzyczeć, jest zimno, nie mam fajek, tak bardzo mi dzisiaj źle.

Oglądałam wczoraj bardzo ciekawy film ostro skrytykowany przez wszystkich. Ja daję mu 7/10 (-1 za grę aktorską i -2 za niewiarygodność, powiem później) Film nazywa się wszystko co kocham. Opowiada o polskich punkach w latach 80. Czyżby to była jakaś aluzja delikatna, że powinniśmy wziąć się za duska i zacząć coś robić z naszym światem? Bo właściwie to po co powstają takie filmy, które potem są krytykowane i nikt na tym nie zarabia... W czasach zaborów Konrad Wallenrod był takim utworem zagrzewającym do buntu. Co prawda ten film nie jest najlepszą drogą, żeby dotrzeć do młodego pokolenia, albo zwyczajnie cenzorzy są bardziej przebiegli a twórcy muszą się bardziej wysilać ;) A z resztą co mnie to obchodzi, i tak emigruję stąd jak najdalej. Gra aktorska ssie. Niewiarygodność... czy którykolwiek z reżyserów, producentów czy aktorów w tym filmie widział kiedykolwiek prawdziwego punka?! To jest jakaś potwarz! W latach 80 punk był agresywny, ostry, pili tanie wina a nie wódeczke, palili gówno a nie dobre amerykańskie papierosy. Prawdziwy nastoletni punk miał wszystko w dupie, ubierał się jak obwieś, jak bezdomny, był bezczelny! A tu taki pedalski kit mi wciskają... aż się nie chce wierzyć. A no i za takie coś co odwalili w szkole już by ich zomo zawinęło i skatowało. Ale polecam tak czy siak, jeśli ktoś lubi taką tematykę :)

Sukces goni sukces

Dziś obudziłam się z dziwnym przeświadczeniem, że ten dzień będzie kiepski. Poziom mojej wiedzy na zaliczenie wynosił dokładnie tyle samo co przed weekendem kiedy powiedziałam sobie, cytuję: "nauczę się wszystkiego bo tego nie jest dużo". Dobrze, że nie zrezygnowałam i poszłam na uczelnię :) Wywalczyłam 4 z jednego przedmiotu za aktywność na zajęciach i zdobyłam notatki na to zaliczenie na które nic nie umiałam a co najciekawsze, dostałam możliwość zaliczenia tego jutro. Jeśli dostanę 5 to też będę mieć 4 :) wszystko się tak pięknie dzisiaj ułożyło. Siadam zaraz i MUSZĘ się tego nauczyć, nie widzę innej opcji.

Tak sobie przeanalizowałam moją walkę z samą sobą i ustaliłam, że całkiem nieźle sobie radzę.

1. Wychudzona sylwetka-piękna sylwetka.

Kiedyś chciałam być chuda, tak przeraźliwie chuda, mieć wystające kości, ważyć jak najmniej.
Teraz stawiam na mięśnie. Wolę być zgrabna, mieć ładnie wyrzeźbione ciało, to jest priorytet a jeśli przy tym będę ważyć 50, czy 60 to nie ważne, o ile zniknie ten tłuszcz

2. Ważniejsze żebym była chuda, niż zdrowa.

Odchudzałam się bardzo niezdrowo, stawiałam na liczenie kalorii, nie na jakość tego co jem, byle co, byle mało.
Teraz stawiam na jedzenie rzeczy które pomagają w przemianie materii plus rzeczy które przydają się skórze, włosom. Nawet jeśli zjadłam coś dużego i bardzo niezdrowego to i tak potem jem coś, co organizm musi dostać, zdrowo, nawet jeśli miałabym od tego przytyć (jestem włosomaniaczką, nie wolno mi dopuścić do pogorszenia się kondycji włosów...albo nie daj Boże! DO WYPADANIA)

3. Jedzenie przy ludziach.

Zgroza, kiedyś sytuacja nie do przebrnięcia. Nikt nie zmusiłby mnie do jedzenia w kuchni. A już na pewno nie przy kimś kto nie je razem ze mną tylko patrzy na mnie.
Teraz nie mam problemu, jedynie przeszkadzają mi odgłosy przeżuwania, ale z tym też sobie powoli radzę.

4. Jeść do pewnego momentu, żeby się nie przejeść.

Kiedyś moim największym problemem było jedzenie do oporu, nawet jak już nie mogłam to jadłam bo "było na talerzu", nie potrafiłam wyłapać tego momentu kiedy mózg mówi "już, starczy, koniec", nie miałam takiego uczucia i pakowałam to jedzenie w siebie dopóki nie poczułam że zaraz mi się cofnie (co z resztą zdarzało się nie raz).
Teraz potrafię zostawić na talerzu połowę tego co sobie nawaliłam na głodnego. Bo wiadomo, jak się jest głodnym, to jakoś tak myśli się, że zje się nie wiadomo ile.

5. Wiedza co i ile ma kalorii.

MĘCZARNIA. Kromka chleba 100, bułka 120, ciastko 50, jajka, kawa, pomidor... chorobliwie liczyłam kalorie! Bałam się, że mi to zostanie, że spojrzę na plasterek szynki i pomyślę "10 kcal! Z chlebem, masłem i pomidorem to będzie jakieś 200" i to ciągłe zawyżanie kaloryczności bo przecież nigdy nie wiadomo, czy przypadkiem nie ukroiłam sobie większego plasterka czy większej kromki o pare milimetrów. Czułam się więźniem własnego umysłu.
Ale jednak mi przeszło, wiedza została, bo to jednak było 5 lat ciągłego liczenia i myślę, że do końca życia zostanie ale już od ponad roku pozbywałam się tego stopniowo.

6. Myślenie, że gruba= beznadziejna.

Kiedyś byłam bardzo nieśmiała. Nie w taki sposób, że cicha myszka, która się nie odzywa. Moja nieśmiałość polegała na strachu przed ludźmi, że jeśli pokażę, że potrafię się śmiać to będę musiała być potem uśmiechnięta cały czas, że ludzie będą ode mnie wymagać bycia duszą towarzystwa. Bałam się tego przeraźliwie. Z perspektywy czasu nie wiem dlaczego taka byłam. Ta wieczna depresja niszczyła we mnie społeczną potrzebę kontaktu z ludźmi, potrafiłam od niedzieli do niedzieli przez cały tydzień nie wypowiadać ani jednego słowa na głos. Nie miałam takiej potrzeby, nie wychodziłam nigdzie. Czułam się gruba a przez to nic nie warta.
Teraz, mimo, że czuję się gruba to jednak potrafię się śmiać, cieszyć życiem. Pamiętam moment, kiedy stwierdziłam, że to jest jednak bardzo miłe uczucie, kiedy ludzie uśmiechem reagują na mój uśmiech. Teraz wiem, że pozytywne nastawienie wcale nie musi być wymuszone, nawet kiedy mam zły humor mogę się śmiać i wcale to w niczym nie przeszkadza.

Wiem, że jeszcze dłuuuga droga przede mną. Jeszcze muszę wiele poprawić, przezwyciężyć np. włażenie na wagę codziennie. Mogę schudnąć 5 kilo, po czym wystarczy że waga podniesie się o kilogram ja już panikuję, że przytyłam i psuje mi to humor na cały dzień. To mi się nie podoba, to nie jest normalne. To samo z napadami, też muszę się nauczyć, że nie tak się rozładowuje emocje. Albo te zachowania "kompensacyjne", to już w ogóle, te wyrzuty sumienia... Ale myślę, że już i tak sporo za mną :)

Bułka z pieczonym boczkiem, 4 ciastka, 7 ziemniaków w mundurkach. Nie wiem co na kolacje, pewnie nic, bo nic nie mam w lodówce. Nienawidzę zimy, nie chce mi się zejść na dół parę kroków do sklepu bo "za zimno". Mam nadzieję, że to nie potrwa długo.

Naprawdę piękne dni

Chciałabym dziś rozwinąć to co powiedziałam poprzednio. Trudno jest mieć zaburzony obraz samej siebie kiedy otaczają mnie same grubsze koleżanki. Nie jakieś grubsze kilka kilo, tylko naprawdę dziewczyny z nadwagą.
Pierwszą kwestią jest mówienie o sobie samej. One nie chcą słuchać, że nie podoba mi się moja figura. Nie rozumieją, że MOŻE mi się coś we mnie nie podobać. Ale to nie jest tak, że dramatyzuję, poważnie jestem nieproporcjonalna, czego grubsza osoba nie zrozumie. Ok, one mają większe problemy ale one mają o tyle łatwiej, że na starcie, zaczynając o siebie dbać mają co prawda dużo za dużo, ale to wszystko ma swoje proporcje. Ja nie wiem na prawdę co mam zrobić z moją męską sylwetką. Co z tego, że jestem od nich chudsza, jak tak czy siak wychodzi na jedno, bo jestem tak samo nieatrakcyjna jak one.
Druga sprawa, co mam mówić, kiedy same zaczynają narzekać. Byłam w podobnej sytuacji, wiem co trzeba robić, że jeśli na prawdę chce się schudnąć to nie jest nic trudnego. Bulimiczno anorektyczne zachowania albo hamują odchudzanie, albo jest olbrzymi efekt jojo, dowiedziałam się o tym przypadkowo, nikt mnie nie informował jakie będą skutki. Mówić takim, że trzeba jeść mało, często, pić wode, nie jeść słodyczy i najważniejsze JEŚĆ MIĘSO! to nie rozumieją, a potem jest tylko gadanie "Ty to chuda jesteś, łatwo Ci mówić". I nie dociera, że startowałam z tego samego progu i miałam podobne problemy więc wiem.
Trzecia sprawa nie wiem jak się motywuje do odchudzania grube osoby bez zaburzeń odżywiania, żeby się ich nie nabawiły. Nie wiem co robić, mówić, czy w ogóle mówić, jak reagować na narzekanie. Wiem co i jak kiedy chuda anorektyczka mówi, że nie zje bo jest gruba, bo wiem jak taki mózg działa ale kiedy mówi to gruba osoba, której przydałoby się chociaż dla zdrowia zrzucić parę kilo to ja już nie wiem jak reagować...

Siłownia siłownią ale dobry punkowy koncert by się przydał... nawet glany podkleiłam. Myślałam, że ćwicząc wyrzucę z siebie całą energię, ale dobrego pogo nie da się niczym zastąpić. A jeśli tak mówię, to znak, że sesja już tuż tuż ;)

Dzisiaj zjadłam kanapkę, obiad w north fishu, na kolację mam maślankę, miętę i dwa grejpfruty.
Jak już powiedziałam, produktywny dzień czas zacząć. Siłownia już zaliczona :)
Dobrych czasów ciąg dalszy... dobrze mi z tym... wszystko jest takie dobre ostatnio!

4 nad ranem

Jaki piękny jest weekend który zaczyna się w środę :) Taki weekend na życzenie troche.
Wiecie, trudno się odmawia jedzenia i picia (alk) jak otaczają mnie ludzie grubsi ode mnie. Ale dzisiaj nie zjadłam rano pizzy ;) nie chciało mi się nawet. Ale od początku bo mam dużo do przeanalizowania:
Środa: Bardzo zły humor, poszłam na uczelnię zawaliłam kolokwium. Nie pamiętam co robiłam do wieczora... pewnie jak zwykle nic. Wieczorem zadzwoniła do mnie koleżanka i powiedziała, że wpadnie na herbate. Zdziwiłam się, bo to bardziej była koleżanka współlokatorki. Nie powiedziała o co chodzi, ale między wierszami wywnioskowałam, że coś zjadła i chciała się przejść na spacer a że nie będzie bez sensu szła to zaszła do nas. No i się zaczęło... mój weekend alkoholowy. Na uczelnię rano nie poszłam, a juz nie mogłam nie iść. Ale warto było odżywczy sen:)
Czwartek: No więc się obudziłam w czwartek koło 13 zjadłyśmy śniadanie i pojechałyśmy wszystkie trzy (ja, współlokatorka, nazwijmy ją O. i jej koleżanka powiedzmy Ol ) do banku. Po drodze jako że niesamowity kac to trzeba uzupełnić niedobory witamin i poszłysmy na zupkę do jadłodajni. Plan był prosty, jeść, siłka, do domu po ciuchy na zmianę i do koleżanek z którymi umówiłyśmy się kilka dni wcześniej. Ale to mi bardzo nie pasowało, bo jak jeść to nie ćwiczyć. Jasne, między jeść a ćwiczyć było conajmniej 1.5 h przerwy, ale ja chciałam JEŚĆ a nie tylko jeść. Czułam zbliżający się napad żarcia. Ale zamówiłam żurek tylko. Był skubany tak niedobry że zjadłam tylko jajko i reszte zostawiłam a tu mój mózg woła, że napadu by mu się chciało. Ale nie można, bo siłownia. Boże jak ja się zdenerwowałam, no niesamowicie, jak takie małe rozkapryszone dziecko, chcę teraz, natychmiast dużo jedzenia i koniec! Zrobiłam się niemiła dla O. czasami mam wyrzuty sumienia jak ja ją traktuję :( ona jest taka kochana (jak nie pije). No i poszłam na siłownię z pustym brzuchem a potem zjadłam gigantyczny obiad na mieście, żeby sobie odbić. A potem trzeba było pić do samego rana bo wyrzuty sumienia. Czasami to myśle, że moje życie składa się z chwil kiedy wstrzymuję napad (złość) napad (ulga na 10 minut) i wyrzutów sumienia (dół) i tak na przemian.
Już, zaczęło się, dystansowanie ludzi, było dobrze dłuższy czas a teraz za długo ważę 60 kilo i zaczyna się to co zwykle, aspołeczne zachowania. Muszę się ogarnąć, bo znowu zostanę sama a ja bardzo tego nie lubię, potrzebuję ludzi do normalnego funkcjonowania.
Dzisiaj przespałam cały dzień, wcale się nie dziwie xD skoro całą noc siedzialam i chlałam! Ale to ostatni raz przed sesją. Obiecuję (ta jasne, już to widzę) ;)
Rano wstanę i już będzie dobrze, zrobię wszystko, to będzie tak produktywny dzień jak nigdy!

Not strong enough

Zepsuła mi się waga... chyba. Cały czas pokazuje 58,4 kg już od dwóch dni! Może przejdę na kopenhaską. Dobrze że komentując blogi nie zdążyłam wstać jeszcze z łózka bo a)jestem gruba, b)śnieg c)temp -10 d)ktoś wypalił mi ostatniego papierosa i wypił moje mleczko do kawy! Jakie to ciekawe, że mój nastrój może sie tak nagle tak bardzo zmienić...
Nie nauczyłam się na praktyczną... tak, jestem śmierdzącym leniem, tak miałam duużo czasu, tak zmarnowałam go na warsaw shore, american horror story i kompanię braci. Jakbym mogła to kopnęłabym sama siebie w to moje leniwe suche dupsko.
Suche dupsko powiecie, przy 58 kg powiecie. A tak własnie jest, mój tyłek wchodzi w spodnie rozmiaru 34. Mam typową męską budowę, wielkie ramiona, brak talii, mięsień piwny i kompletny brak tyłka, jak karykatura! Jak dzisiaj nie pójde na siłownię to przysięgam wsadzę sobie ręce do miksera! Dobrze, że nie mam miksera ;)
Jestem tak bardzo samotna. Otoczona ludźmi, których z resztą lubię czuję się samotna, tęsknię za bezpiecznymi czasami kiedy nie musiałam być odpowiedzialna sama za siebie. Nie czuję się na to gotowa, mimo, że już mija 5 rok życia samej dla siebie, powinnam się przecież przyzwyczaić.
Tak łatwo byłoby się poddać, wystarczyłoby usiąść i zacząć płakać. Jeszcze mogę, jeszcze nie jest za późno, zajmą się mną, bedę znowu bezpieczna...
Mrówka, kurwa mać! Weź się w garść, to życie jeszcze nie jest takie trudne... na razie...będą gorsze chwile.
Boję się najbardziej, że kiedyś się złamię. Jeszcze nie teraz, na razie ten pusty szept bezradności jest za słaby. Ale mogą nadejść takie chwile, że będzie na mnie krzyczał, że sobie nie radzę i stanie się ze mną dokładnie to co z moją mamą. Słyszałam, że choroby psychiczne są dziedziczne, a ja już jedną taką chorobę mam. Co będzie jeśli kiedyś będę miała rodzinę i zacznę świrować tak jak moja mama, złamię życie całej rodzinie a potem znowu reakcja łańcuchowa, moja córka będzie miała tak samo porysowany umysł i złamie życie swojej rodzinie i tak do usrania! Nie chcę! Boję się :(
Każdy mówi, że jestem silna... dupa jasio, jakbym była silna udałoby mi się pokonać bulimie... przede wszystkim w ogóle bym się w to nie władowała jakbym była silna.
Ale jutro już będzie lepiej. Kiedyś odzyskam kontrolę nad własnym życiem.

.

Siłownia to był jednak dobry pomysł :) Czuję się taka cudownie zmęczona za każdym razem jak coś ze sobą zrobie. Dzisiaj odkryłam coś bardzo dziwnego. Nie straciłam kondycji, wręcz przeciwnie, jest coraz lepiej.
Biegałam w gimnazjum tak przeciętnie 25 minut co jakiś czas. Łącznie z tego co pamietam to tego biegania wyszło 4 do 5 razy w ciągu całych 3 lat gimnazjum, czyli w sumie to niewiele a już na pewno niewystarczająco żeby wyrobić sobie jakąkolwiek kondycje. W liceum zaczęłam palić papierochy, po trzech latach latach roztyłam się do rozmiarów pokaźnej świnki więc ta kondycja powinna przygasnąć. Otóż nie, pamiętacie te mini sprawdzianiki sprawnościowe z Unii Europejskiej? Był tam bieg od jednego końca sali do drugiego, piknięcie za kazdym razem i coraz szybciej. Dziewczyny patrzą na mnie i śmieją się: "Mrówka, palaczu, nawet dziesięciu nie zrobisz!". Sama śmiałam się razem z nimi aż tu patrze a one przy trzydziestu wszystkie poodpadały. Ostatnia, lekkoatletka, szkolna sportsmenka, odpadła przy koło 40 a ja biegałam nadal i tak dobiłam do 48. Zabawne prawda? XD ale żeby było śmieszniej od tamtej pory nie biegałam ani razu, do zeszłego roku kiedy wyszłam biegać 3 razy zanim przyszła zima i było za zimno żeby wychodzić w samych leginsach. No i tak czekałam do tej wiosny, mówiłam "ale jak się zrobi ciepło to napewno idę biegać". Tak, właśnie taki sam efekt jest  jak mówie "od następnego semestru biorę się za naukę" albo "ostatni papieros i rzucam" itp. Od wakacji jaram na potęgę paczkę dziennie, myśle "teraz to już na bank nie przebiegne więcej jak 10 minut bo umrę" ... i faktycznie jak dzisiaj schodziłam z bieżni po tej godzinie biegania non-stop myślałam, że umrę  xD Powiedzcie mi o co chodzi, bo nie wiem. Dlaczego ta kondycja mi nie słabnie. Może mam jakieś ponad naturalne zdolności, albo może to jest ten talent który każdy posiada ale trzeba go odkryć...

Jest dobrze. Jest na prawdę dobrze w moim życiu. Co prawda siedzę i nic nie robię całymi dniami ale metodą małych kroczków zaczynam to lenistwo w sobie zwalczać. Dzisiaj miałam napad rano... taki solidny, niekontrolowany napad wrzucania w siebie jedzenia, którego smaku nawet nie zdążyłam dobrze poczuć. Nie było tego dużo, na szczęście nie miałam zbyt wiele jedzenia w mieszkaniu ale najbardziej przeraziło mnie to uczucie znane głównie z gastrofazy, takie "musze coś zjeść, cokolwiek byle dużo i natychmiast". Dawno już nie miałam bulimicznych napadów bez wyraźnego powodu, ostatni był we wrześniu. Ale wiecie co... trudno :)
(Wiem, mówie tak bo chodzę na siłkę i mam gdzie wyładować zbędne kalorie. Bulimicznych zachowań kompensacyjnych ciąg dalszy...)

Rano: banan, napad ( dwie parówki z majonezem, dwie kanapki, pół paczki bobu, troche muesli, trochę ziemniaków)
Obiad: placek po węgiersku.
Zachowuję się jakbym wcale nie chciała schudnąć. Dwa duze posiłki, zamiast je rozłożyć na 5... nie mam już do siebie słów.

.

O matko, najpierw cały czwartek na fast foodach a w piątek połówka wódki na dwie... czy ja jestem jakaś nienormalna?! Nie dociera do mnie NIE, NIE WOLNO! Już nie wiem co mam za sobą zrobic, może jakieś kary sobie wymyśle. Ale nie, przecież i tak mi sie nie będzie chciało karać samej siebie. W poniedziałek się ważę i musi być 56, nie ma innej opcji!
Ale co ja najlepszego odwaliłam w czwartek! :) Rano poszłyśmy z dziewczynami do piekarni, zjadłam zapiekanke, w macu zjadłam cheesburgera, chickenburgera, duże frytki, mnóstwo coli a na kolacje koło 22 zamówiliśmy sobie dużą pizze! Co prawda nie jadlam nic oprócz tych kilku fast foodów ale i tak wyszedł mi całkiem niezły bilans kaloryczny przy zerowej zawartości składników odżywczych, witamin czy innych minerałów. Poprostu FANTASTYCZNIE!

Wódka nie tylko zabija metabolizm, wątrobę i trzustke. Przede wszystkim niszczy mózg xDDD Wlazłyśmy wczoraj na chatroulette po obaleniu flaszki. Wódka powinna być chyba zabroniona. A nam to już w szczególności!

Za kare idę dzisiaj na spacer. Nie wiem kiedy się będę uczyć, serio nie mam pojęcia jak ja zdam tę sesję jak tak dalej pójdzie. Jem za dużo więc muszę to spalać i tak marnuję cenny czas w którym powinnam się przygotowywać. Do tego zapisałam się w piątek na siłownię.  Wiem, że nie bede przesiadywać tam całymi godzinami, ale jednak trochę czasu to będzie zajmowało.

Dobra, to na dzisiaj przewiduję brązowy ryż z sosem do spagetti kurewsko ostrym od chili. A na kolację bób.

"Prawdziwą miarą inteligencji jest działanie"
                         Napoleon Hill

Non progredi est regredi

Jest bardzo dobrze :) Wykładowca powiedział, że w tym semestrze jestem 'at the top of the class'. To było bardzo miłe mimo, że potem dodał 'surprisingly', ale udałam, że nie usłyszałam :D

Rozmowa na różne tematy, żadnego nie rozwinęłam tak jak chciałam. Nagle okazało się, że jestem bardzo nieśmiała kiedy rozmawiam z kimś kto mi się bardzo podoba! Jakie to dziwne NIGDY nie miałam tego problemu a tu nagle pięć minut i zaczynam sobie zadawać pytanie "Mrówka, gdzie, do ciężkiej cholery, jest ta twoja elokwencja, kiedy jej potrzebujesz!".

Narazie 3 kromeczki chleba razowego z ogórkiem i pół paczki warzyw na patelnię z patelni (bo brudny durszlak). Nie przewiduję na dziś więcej jedzenia, ciągle czuję w żołądku te wczorajsze fast foody.

"Jeśli nie robisz postępów, cofasz się"
                            Johann Wolfgang Goethe

Schizofrenia

-Mrówko opanuj się, nie jedz tyle! Na co Ci te frytki, starczy już! Nie bierz tego sosu! PEPSI?! No chyba żartujesz, grubasie!
-Daj mi dzisiaj spokój, jestem zła, beznadziejna, nie potrafię napisać głupiego kolosa, nie byłam na zerówce, nie oddałam opowiadania, którego z resztą i tak nie napisałam, muszę natychmiast coś zjeść. Zawiodłam się na sobie
-Weź się w garść, przecież to nie jest sposób, możesz sobie pokrzyczeć, pobiegać, zapalić tylko nie jedz! Potem będzie jeszcze gorzej, przecież wiesz!
-Nie mam już siły walczyć sama ze sobą, potrzebuję tego śmieciowego jedzenia, im więcej tym cichsze wydają się wyrzuty sumienia za moje nieróbstwo.
-Dobra, za późno, ale nic się nie stało, możesz to jeszcze odkręcić, kup tabletki, będzie lżej. No kup, co Ci szkodzi, przecież chcesz tego już od dawna, przypomnij sobie to piękne uczucie pustki.

Zabierzcie te głosy, robią się coraz bardziej nachalne!

Weszłam dziś na wagę. No dobra, sukces, 57.7 kolejny cel osiągnięty. Jutro się nie ważę, nie wyobrażam sobie ile mogłaby pokazać waga po dzisiejszym wielkim żarciu na mieście. Wiem już co mnie tak tuczy! Studiowanie! A może to ja się sama tuczę?

A tak pięknie mi szło, wczoraj zjadłam kanapke z pasztecikiem, paczkę pierogów, kiwi i grejpfruta. Dzisiaj to aż szkoda gadać. Nie mogę iść biegać bo deszcz pada a ja czuję, że zaczyna się moje sezonowe zimowe choróbsko :( dzisiejszy dzień zaliczam do nieudanych, ot co!

Zimowo ale stabilnie

Nie wierzę, waga stoi w miejscu! 58.2 -_- ! Po co mi były te dwa dodatkowe talerze zupy wczoraj! Co prawda nie ćwiczyłam za dużo, ale cały dzień sprzątałam, prałam, prasowałam, łaziłam, trochę się porozciągałam i właściwie przez cały czas byłam na nogach. Jak to się stało?! Może to przez ten obiad. Ugotowałam sobie barszcz czerwony, zjadłam cały na raz. Wiedziałam, że tak sie to skończy więc zrobiłam w małym garczku, ale i tak wyszły z tego trzy talerze. Ale on był przecież na nóżce kurczaka i bez ziemniaków, uszek, krokietów czy bóg wie co sie jeszcze dodaje do takiego barszczu. Dzisiaj będzie lepiej. (Matko jakie to glupie, przecież bardzo dobrze wiem, że tak szybko się nie chudnie. Moja psychika zaczyna mnie przerażać)

Zima, zima, zima... śnieg...
Mam rym dla zimy,
Zimo...
...pierdol się.

Siedzę i palę te papierochy, jeden za drugim, a przecież tak bardzo chcę być piękna. Wydaję pieniądze na maseczki, kremiki, peelingi, dupy maryni a palę jak smok. Gdzie tu sens, gdzie logika?! Zamiast uczyć się do kolosa i zerówki na jutro obejrzałam film, po raz pierwszy znalazłam film idealny, Siedem dusz...a potem przeczytałam recenzję na filmwebie. To już druga bzdurna recenzja na tej stronie. Pierwsza dotyczyła Małżeństwa i ich przekleństwa, gdzie niejaka Maja Katz popisała się takim rasizmem, że aż wstyd. Film wg niej był zły bo reżyser obsadził wszystkie role czarnymi aktorami. CO Z TEGO JA SIĘ PYTAM! Ok pierwsza część mi się nie podobała, ale dlatego, że była nudna, a dla pani Mai było za dużo czarnoskórych. Na szczęście ktoś to zgłosił i recenzja została złagodzona do kilku rasistowskich wstawek. Ale żeby mieszać z błotem Siedem dusz? Tego nie nigdy nie zrozumiem. W każdym razie polecam film, nawet ja miałam łzy w oczach.

Mam wrażenie, że dzisiejszy dzień będzie dobrym dniem :) nawet pomimo śniegu, cel na dziś-nie spóźnić się znowu na gramatykę, napisać opowiadanie na jutro, nie pojechać jeść na mieście, w ogóle wrócić pieszo do mieszkania, UCZYĆ SIĘ.

"Smutne jest to, że ludzi są biedni, bo jeszcze nie zdecydowali, by być bogatymi. Mają nadwagę, bo jeszcze nie zdecydowali, by być szczupłymi i sprawnymi fizycznie. Nieefektywnie marnują czas, bo nie zdecydowali jeszcze by być bardzo produktywnymi we wszystkim, co robią".
                                                                   Brian Tracy

It's gonna be a lovely day

Tak, osiągnęłam pierwszy cel, 58 kg. Ok, wiem, zrobiłam to czysto psychologicznie, zważyłam się wczoraj na wieczór, kiedy byłam przesadnie najedzona, wypiłam morze herbaty, wody i stanęłam na wadze w pełnym ubraniu.Aczkolwiek zrobiłam to specjalnie, to jednak satysfakcja jest ;) półtora kg w dół. Cudownie, oszukałam samą siebie, wreszcie mi sie udało.

Jeśli mogłabym porozmawiać z kimś o moich uczuciach to co bym powiedziała...
O przytłaczającym uczuciu osamotnienia i strachu przed bolesnym odrzuceniem, nie tylko w relacjach damsko-męskich, każdej głębszej relacji się boję. Nie wiem jak ludzie są w stanie ze mną wytrzymać, moją największą wadą jest zbyt duża inteligencja, wiem o tym i często zwyczajnie irytuje mnie głupota ludzi nawet przy najmniejszej pierdółce. Robię się wtedy chamska i nieprzyjemna. Sama ze sobą nie moge wytrzymać, nawet teraz! Ale o tym nikt się nigdy nie dowie, to brzmiałoby zbyt arogancko...

O moim dystansie do ludzi? Mam typowo hiszpański temperament, jak jest mi z kimś dobrze to jest dobrze, jestem szczęśliwa i kocham tę osobę najbardziej na świecie. A na drugi dzień jeśli ta osoba ma do mnie jakieś pretensje, problem czy zwyczajnie jest na mnie zła, momentalnie mi przechodzi i robie się zimna, obojętna, wyzuta z emocji. Ale o tym też nikt nigdy się nie dowie, wiem że wydałabym się niegodna zaufania...

A może o zbyt niskim poczuciu własnej wartości? Jeśli ludzie ocenialiby się nawzajem skalą oceniania z głupich amerykańskich filmów, sama sobie dałabym 8... ale to tylko przy ludziach, w głębi serca uważam że nawet połową z tej skali nie jestem, nie mam nic do zaoferowania oprócz ciągłego użalania się nad sobą. Boże jakie to żałosne, kiedy to wróciło, już myślałam że to bezpowrotnie minęło, zamartwianie się i dołowanie. A może to nigdy nie zniknęło, może tylko zdusiłam to w sobie, w środku a teraz zwyczajnie wychodzi? Ale do tego też nigdy się nie przyznam, nie lubię litości...

Straciłam tyle czasu na zamartwianiu się, obsesyjnym myśleniu o jedzeniu, odchudzaniu, depresji i kiedy juz mi się prawie udało o tym zapomnieć, znowu wracam. Po co to sobie robię, tuż przed sesją! Zaczynam się poddawać, myśleć że od tego juz nie ma ucieczki, że ta cała walka od dwóch lat jest bez celu, że do końca życia juz będę psychicznie uzależniona od przeczyszczaczy. Tak, jestem uzależniona, za każdym razem jak cos jem myślę o tabletkach przeczyszczających. Juz się tak przyzwyczaiłam do tych myśli że przestałam na nie powoli zwracać uwagę. Ale jak sięgam pamięcią od czasu jak przestałam to gówno brać, po kazdym posiłku odzywa się taki cieniutki złośliwy głosik: "no dawaj, jedna tabletka, raz weźmiesz i będziesz czysta, już nie bedziesz musiała myśleć o tym jedzeniu w żołądku". Tak, bulimia to nadal mój problem.

Lubię poranki, ranek daje mi nadzieję, że może jednak uda mi się dobrze spożytkować dzień :) mnóstwo planów, jeden nawet udało mi się zrealizować... zrobiłam pranie! Jeszcze tylko posprzątam pokój, pouczę się do kolosa i zrobię zajebiście niskokaloryczną, lekką zupę, której zjem góra dwa talerze a nie jak zwykle cały gar! :) To będzie udany dzień

Wiatr ze wschodu

Znowu powracam. Miałam tyle planów na nowy rok, zrobię tyle rzeczy, no ale niestety nie udało się, chociaż to nie jest akurat niespodzianką. Najbardziej denerwuje mnie jednak fakt, że znowu powracam do pro any. Nie mogę się temu oprzeć, to działa jak narkotyk... cały czas myślę o schudnięciu i tylko ta metoda wydaje mi się skuteczna. Miałam wejść tylko na chwile na parę blogów, popatrzeć i zastanowić się nad sobą, ile straciłam, ile życia mnie ominęło. Chciałam zająć się żonglerką, poikami, akrylem, tak na poważnie, niestety nie mogłam bo przecież bulimia, bo waga, bo jestem gruba, brzydka, nie będę wychodzić z domu, przecież ludzie na mnie będą patrzeć a w takim stanie nie mogą! Żałosne, dlaczego nie mogę robić tego co chcę, co mnie interesuje. A teraz mam 22 lata i nie wiem czy przypadkiem już nie jest za późno na robienie takich rzeczy jak zabawa piłeczkami, czytanie władcy pierścieni czy nauka hiszpańskiego. Dlaczego ja tu dzisiaj weszłam?! Ostatni raz wyznaczam cel, ostatni raz będę do niego dążyć, obiecuję.

Znowu robię to dla faceta. Wiecznie zakochana Mrówka, eeeeh nie wiem czy to kiedys się skończy takie platoniczne zakochiwanie sie w kimś, kogo i tak nie będę mogła zdobyć. Nie mówię o jednorazowym przespaniu się, bo to akurat żadna sztuka. Mówię o prawdziwej miłości, kiedy facet nie widzi życia poza mną. Nie mogę jakoś uwierzyć że to może się kiedykolwiek wydarzyć. Mówią, że każda potwora... ale jakoś w to nie wierzę. Boję się, wiem, jestem tchórzem i nie wiem jak sie z tego wyleczyć. Chcę go mieć ale nie wiem czy to by przetrwało. Jestem głupia.

waga- 59.8 kg