7/10

Krótka przerwa na wizytę w domu, imprezy, bycie z ludźmi. Tzw. przerwa od samej siebie. Jest dobrze, stabilnie. Jestem już spokojniejsza, chociaż cały czas mam dziwne myśli. To tak jakbym ciągle walczyła sama ze sobą. Każdego dnia rano, kiedy się budzę to jest najszczęśliwszy czas całego dnia bo kiedy się budzę nie myślę. To trwa parę minut a potem wszystko przychodzi. Jak długo można się tak mocować z samą sobą?

Wymyśliłam dzisiaj bardzo ładne zdanie, chciałam się nim z wami podzielić ale go zapomniałam. To chyba było coś motywującego...

Ale za to mogę powiedzieć, że życie jest jedno i ode mnie zależy jak je przeżyję. Chcę żyć tak, żebym kiedyś mogła powiedzieć "przeżyłam moje życie tak, jak chcialam". Chyba jak na razie nie idzie mi najlepiej, ale będzie lepiej, obiecuję :) trzeba się zabrać za siebie. Zaniedbałam akryla przez miłość, która kwitnie. Jest lepiej, już się ułożyło, wyjaśniło i tak jak podejrzewałam całkowita zmiana :) wyglądał jakby ktoś nagle zdjął z niego wielką betonową płytę która go dusiła.

Dam radę, sama w to nie wierzę ale dam radę i będę sobie to tak długo powtarzać aż uwierzę. Aż wyryje mi się to na czaszce, będę w nocy mówić przez sen "dam radę"
A czego chcę? Poczuć się wolna od tych myśli. Od uczucia niesamowitego zadowolenia kiedy przez cały dzień zjem tylko jedną bułkę. Od uczucia wstydu po jedzeniu, od myśli, że życie nie ma sensu, od tej przeraźliwej chęci zagłodzenia się na śmierć.

Stabilizacji potrzebuję, chwieję się przy najmniejszym powiewie wiatru. Najmniejsze niepowodzenie i już po mnie. To chcę zmienić, przezwyciężyć, bo przecież jestem silna