Uwaga! Zmiana!

Wciąż jest dobrze, tylko trochę inaczej niż myślałam. Trochę mnie to dobija, nie wiem czy to jest dobre na dłuższą metę. Powoli zaczynam mieć dość facetów słabych psychicznie. Sama potrzebuję wsparcia i odciążenia psychiki, nie wiem czy dam radę udźwignąć dwie osoby z takimi samymi problemami.
A co będzie jak mnie to zmęczy i będę musiała odejść? Jak ja bardzo chciałabym mu pomóc, chociaż żeby móc zobaczyć go jaki jest naprawdę  bez tych wiecznych problemów na głowie, bez zamartwiania się o każdy powrót do domu w którym nic dobrego go nie czeka.
Boże jak ja bardzo dobrze pamiętam moją sytuację. Poprawiło się jak uniezależniłam się od matki, wyprowadziłam z domu i jestem teraz szczęśliwą, wolną osobą, która nie musi znosić ciągłego biadolenia, fochów, nerwówki. To było tak destrukcyjne, że nie wiem jakim cudem ja wytrzymałam.
Ale on nie może sobie na to pozwolić. Jedno życiowe potknięcie i leży, jak ja to dobrze znam. Wystarczy, żeby raz podwinęła Ci się noga i podnieść się jest ciężej a staczać się i poddać dużo lżej. I ten ciężar, sytuacja w domu, poczucie, że nie ma na świecie nikogo kogo obchodzi czy wstaniesz rano z łóżka, znerwicowana matka, która widzi w Tobie tylko chodzące zero, to wszystko tylko pogarsza sytuację. A wystarczy tylko przestać się przejmować, albo aż przestać się przejmować. Jest tak bardzo wartościowym człowiekiem, tak pozytywnym, że aż się płakać chce jak widzę jak smutnieje kiedy musi ode mnie odjechać i wrócić do domu. Smutnieje nie tylko dlatego, że mnie musi opuścić, smutnieje głównie dlatego, że wie jak bardzo będzie musiał się męczyć z matką i walczyć z nią przy każdym wymienianym zdaniu.

Przepraszam, że się tym z wami dzielę, ale muszę to gdzieś przelać, jestem tak rozdarta na "nie pakuj się w to, sama potrzebujesz pomocy kogoś silniejszego od Ciebie" a "przetrwacie to i będzie tylko lepiej, wytrzymacie!".

Już jem. Bycie silniejszą za dwoje wzmaga we mnie poczucie, że nie wolno przegrywać. Im dłużej mu to powtarzam tym bardziej sama zaczynam w to wierzyć. Boże, żeby to wszystko wyszło, błagam, to jest zbyt piękne, żeby miało się skończyć.

Wiecie co mnie martwi jeszcze? Jego kompleksy... zachowuje się jak ja trzy lata temu. Jest gruby, wstydzi się swojego ciała... matko, większej bzdury w życiu nie słyszałam! Dlatego mnie to martwi, bo wiem, że nie ma powodów. Bo nic nie ma do zaoferowania sobą... a co więcej można mieć jeszcze do zaoferowania  drugiej osobie jak tylko cudowny charakter?! Co, dom? Samochód? Praca? Przecież co mnie po tym teraz. To są rzeczy nabyte, tym się nie nacieszę, jestem z nim a nie z jego samochodem. Jasne, że w przyszłości będę chciała żeby wyszedł na prostą ale do tego wystarczą chęci, reszta się ułoży!
Ale ja też przecież tak myślę ;) że nie mam nic do zaoferowania. Jak tego słucham to czuję się jakbym przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze trzy lata temu. Więc może on nie jest tak słaby jak myśli, skoro ja mogłam to w sobie pokonać to może on też jest w stanie tylko na obecną chwilę nie zdaje sobie z tego sprawy.

Właśnie czuję jak się zmieniam, dorastam, to jest ten moment życia, który odbije się na mnie i moim życiu. Ale wiecie co? Ja, która boję się wszelkich zmian i konsekwencji, jakoś się nie przejmuję. "Życie to pasmo wyborów" a z każdej sytuacji można znaleźć wyjście :)

"Nie bój się zrobić czegoś głupiego. W najgorszym razie po prostu nie zadziała"
                                                       Peter Shankman